မာလာတင်

မာလာတင်

အဆုံးမဲ့ ကျယ်ပြန့်သောရေပြင် …
ပင်လယ်ဆားငန်ရေရနံ့…
ဤသည်ကား မြစ်၏အဆုံး ပင်လယ်၏အဝ … ပင်လယ်ခံတွင်းသို့ ဦးတည်ရာလမ်း အစ … ။
ဟိုမှာ ပျပျ မြင်တွေ့ရသည်က ကျွန်းတစ်ကျွန်း …။ ထိုကျွန်းသည် သူမ သွားရောက်ရမည့် ခရီအဆုံးပင် ဖြစ်လေသည်။
သူမ၏မွေးရာဇာတိမြေ … (သို့တည်းမဟုတ်) အနှစ် ၂၀ ကျော်အကြာ သူမကျောခိုင်း စွန့်ခွာခဲ့သည့် သူမ၏ဘူမိနက်သန် ချက်မြှုပ်ရာမြေပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။
“ခင်မာလာတင် “…အများအခေါ် “မာလာတင် “… ဟုခေါ်သည့် သူမအဖို့ အရာရာသည် အသစ်မှပြန်စနေရသလို သူစိမ်းဆန်ဆန် အဖြစ်မျိုးပါပေ။
သူမ မမြင်တွေ့ဖူးသည့် ရှုခင်းတွေ သူမနှင့် ဘယ်လိုမှ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှုမရှိတော့သည့် ပတ်ဝန်းကျင်အသစ် လူအသစ်တွေ အချိန်နှင့်အမျှ တိုးတက်ပြောင်းလဲလာမည့် နေထိုင်မှုစနစ်အသစ် လူမှုဘဝအတွေ့အကြုံ အသစ်အဆန်းတွေ … ဒါတွေကို ယခုအချိန်မှစပြီး သူမကြုံတွေ့ရင်ဆိုင်ရပေတော့မည်။ သူမအကြောင်းကို မေးကြ မြန်းကြမည်။ သူမဖြတ်သန်းခဲ့သမျှကို စူးစမ်းကြတော့မည်။ လူ့သဘာဝအရ မသိအပ်မမြင်အပ် မကြားအပ်တာကိုမှ သိချင်မြင်ချင် ကြားချင်ကြတာ ဓမ္မတာပဲဖြစ်သည်။
တဂျုတ်ဂျုတ်ခုတ်မောင်းလာသော စက်လှေသံက အရှိန်လျော့ကျကာ လှေက တဖြည်းဖြည်း ကမ်းဆီကို ထိုးဆိုက် ရပ်တန့်လို့သွားသည်။
ကျွန်းသို့ ရောက်ပြီ။
တစ်ယောက်တည်း ဟိုသည်တွေးငေးရင်း ခရီးရောက်လို့ရောက်မှန်းမသိ ဆယ်မိနစ်သာသာ အချိန်ကလေးအတွင်း ဒီခရီးကို အရောက်ပို့ပေးနိုင်ခဲ့သော စက်လှေသမားကြီးအား ကျေးဇူးအထူးတင်မိသွားသည်။
နို့မဟုတ်လျှင် သူမအနေနှင့် ဤစိတ်ညစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည့် အတွေးဝင်္ကပါထဲကနေ ဘယ်လောက်ကြာကြာ လှောင်ပိတ် မွန်းကြပ်နေဦးမည်လဲ မပြောတတ်ပါချေ။
ခရီးဆောင်အိတ်နှစ်လုံးကို တစ်လုံးကိုလွယ် တစ်လုံးကိုလက်မှာကိုင်ဆွဲရင်း ကမ်းပေါ်ကို သူမတက်လှမ်းလာခဲ့သည်။ လှေတစ်စီးလုံးမှာမှ သူမအပြင် ခရီးသည်ဆိုလို့ ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါး သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသမီးနှစ်ယောက် လူကြီးတစ်ယောက် အမယ်ကြီးနှင့်သူမမြေးကလေးနှစ်ယောက်တို့ ဒါပဲ ပါသည်။
ကမ်းပေါ်မှာ လေးဘီးကားသုံးလေးစီးနှင့် ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီသမားအချို့ကို တွေ့ရသည်။ လူအသွားအလာ ကျဲပါးသည့်နေ့ရက်တွေမို့ အေးအေးလူလူပင် ရှိကြဟန်တူသည်။ ဆိုင်ကယ်သမားတစ်ယောက်ကို သူမလက်ပြလိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို တက်လိုက်သည်။
“အစ်မက ဘယ်သွားမှာလဲ ”
“…… …… ရွာ ကိုပါ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ ဟင် ”
သူမက ချိုသာသောအသံနှင့်ပင် မေးလိုက်သည်။
“ခုနစ်ထောင်ပါ အစ်မ”
“အင်း …သွားမယ်လေ မောင်း ”
“ဦထုပ်ဆောင်းဦးမလား ”
“နေ နေ ရတယ် မောင်လေး အစ်မ မဆောင်းတတ်ဘူး ”
ဆံပင်အရှည်ကို ထုံးဖွဲ့ထားတာမို့ ဦးထုပ်ကို မဆောင်းချင်ပေ။ သူမက ငြင်းလိုက်ပြီး …
“ခါးဖက်ထားမယ်နော် ”
“ဟုတ် ရတယ် အစ်မ ဖက်ထားလေ ”
ကောင်လေးက အသက်အစိတ်ဝန်းကျင် ဆုံးပါးသွားခဲ့သော မောင်အငယ်ဆုံးအရွယ်လောက်ပဲ ရှိဦးမည်။ သူမ အသက်က ၃၆ နှစ်ထဲ ဝင်လာခဲ့ပြီ။ ဒီက ထွက်ခွာသွားချိန်က ၁၅ နှစ်ဝန်းကျင်ခန့် အပျိုဖြန်းသာသာပဲ ရှိပါသေးသည်။ သြော် … နှစ်တွေလည်း ကြာညောင်း ဘာလိုလိုနှင့် လူတွေလည်း အကုန်ပြောင်းလဲကြကုန်ပါပေါ့လား ရယ်လို့ သံဝေဂ အတွေးကလေး ဝင်လိုက်မိပါသည်။
ကယ်ရီသမားလေးက ခရီးဆောင်အိတ်တစ်လုံးကို လှမ်းယူကာ သူ့ရှေ့မှာနေရာချသည်။
သူမလည်း ဆိုင်ကယ်နောက်မြီးမှာ ဘေးတစ်စောင်းလေး ဝင်ထိုင်လိုက်ရာက သူ့ခါးကို လက်နှင့် အသာအယာ လှမ်းဖက်ထားလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်က ဝေါကနဲမောင်းထွက်လာသည်။
ရှေ့အနည်းငယ်လွန်သည်နှင့် နိုင်လွန်ကတ္တရာခင်းထားသော လမ်းသစ်ကြီးကို စမြင်ရသည်။ ပြောင်းလဲလာသော အရိပ်အငွေ့များပင်တည်း။ လမ်းတွေ လူတွေ တိုက်တာအဆောက်အဦတွေ ဆောက်လုပ်လက်စ အိမ်ယာတွေ ယခင်ကဆိုလျှင် လမ်းမီးပင်မရှိ မှောင်အတိကျသောနေ့ရက်များကို သူမတို့ ငယ်ဘဝတစ်လျှောက် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်။ ခုတော့လည်း အစစအရာရာ ဆိုသလို တိုးတက်ဖြစ်ထွန်း၍လာပြီ ဖြစ်သည်။
ကယ်ရီသမားလေးနှင့် စကားတွေအများကြီး ပြောဖြစ်လာကြသည်။ သူက ယဉ်ကျေးမှုအပြည့်ရှိသည်။ မေးသမျှ သူမသိလိုတာမှန်သမျှ သူပြန်ဖြေသည်။ သူက သူမဇာတိရွာက မဟုတ်ပေမယ့် မြို့ပေါ်ကလူဖြစ်တာမို့ ရွာနီးချုပ်စပ်နှင့်ပတ်သက်သမျှကို ထဲထဲဝင်ဝင် လိမ့်ပတ်လည်အောင် ပြောဆိုရှင်းပြနိုင်သူပင်။ သူကိုယ်တိုင် ထိုင်းမှာအလုပ်လုပ်ပြီး ငွေစုပြီးပြန်လာခဲ့သူ ဟုသိရသည်။ ဒီကျွန်းပေါ်မှ လူတော်တော်များများ ထိုင်း မလေးရှားစသည့် နိုင်ငံတွေကို မရောက်ဖူးသူမရှိတာမို့ သူပြောတာ သဘာဝကျသည်။ နယ်စပ်မှာအလုပ်လုပ် ငွေစု ပြန်လာသည့်တစ်နေ့ ဆိုင်ကယ်ဝယ် ကားဝယ် တတ်နိုင်သူတွေက အိမ်တွေခြံတွေ တိုးချဲ့ပြုပြင်၍ ခရီးသည်ပို့ဆောင်ရေးလုပ်သူလုပ် ဆိုင်ဖွင့် စိုက်ပျိုးမွေးမြူရေး လုပ်သူလုပ် အထူးသဖြင့် ရော်ဘာခြံဝယ်ပြီး ရင်းနှီးမြှုပ်နှံနိုင်သူက အကောင်ပင်။ နေ့စဉ်ဝင်ငွေသာမက ပိုလျှံအောင်ပင် ရလေသည်။
နာရီဝက်သာသာလောက် ဆိုင်ကယ်စီးပြီး သူမမွေးဖွားကြီးပြင်းရာ ရွာကို ရောက်ခဲ့သည်။
ဆိုင်ကယ်သမားလေးကို ပိုက်ဆံရှင်းပေးလိုက်ပြီး သူမအိမ်ဝင်းထဲကို လှမ်းဝင်လာခဲ့လေသည်။
“သမီး ”
ဆွေဆွေးမြေ့မြေ့ခေါ်လိုက်သော အမေရဲ့အသံကြောင့် သူမရင်ထဲမှာ လှိုက်ကနဲ ဆို့နင့်သွားခဲ့ရသည်။ မျက်ရည်တွေ ပြိုကျလာသည်။
အသက်တွေကြီးရင့်လာသည့်တိုင် အမေ့အပြုံးတွေက နုပျိုလတ်ဆတ်နေဆဲ … ။ အမေက အသက်ငါးဆယ်ကျော် ငါးဆယ့်ငါး ငါးဆယ့်ခြောက်အရွယ်ကို ရောက်နေပေမယ့် အရွယ်တင်လွန်းလှသည်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ အသက်ငယ်တာကြောင့်လည်း သူမပါနုပျိုနေခြင်းဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
“အမေ အမေရယ် ”
မေမေ … ပြီးတော့ ဦးကျော် … ညီမငယ် လဲ့လဲ့ထွေး …။ ညီမဖြစ်သူကိုမြင်တော့ တစ်ဦးတည်းသောမောင်ငယ် ဇေယျာလင်း ကို ရုတ်ခြည်း သူမသတိရမိသွားသည်။ မောင်ဇေယျာနှင့် ညီမမိလဲ့က အငယ်ဆုံးနှင့်နို့ညှာဖြစ်ပြီး သူတို့ချင်းလည်း ကစားဖော်ကစားဖက် တော်တော်လည်း ချစ်ကြသည်။
မောင်ဖြစ်သူကတော့ သူ့မမကြီးနှင့်အတူ တစ်ဖက်နိုင်ငံမှာ သွားရောက်အလုပ်လုပ်ကိုင်ရင်း မတော်တဆမှုဖြစ်ပြီး အသက်ကိုပါ ပေးလိုက်ရပေပြီ။
အမေ့ကို ဖက်၍ နမ်းလိုက်ရင်း နှစ်ယောက်အတူ ယှဉ်တွဲ၍ အိမ်ထဲကို ခပ်သွက်သွက်ပင် လှမ်းဝင်လာလိုက်သည်။
“မိလဲ့ ”
“မမကြီး ”
ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပြေးဖက်မိကြသည်။ မိလဲ့ကလည်း လှတုန်း တောင့်တုန်း။ အိမ်ထောင်ရေးကျပြန်တော့ အစ်မရင်းဖြစ်သောသူ့လိုပင် ကံမကောင်းရှာချေ။ မိလဲ့က ယခုဆိုလျှင် အသက် ၃၀ကျော် ၃၁ နှစ်ထဲ ဝင်ပြီ။ သူမထက် ၄ နှစ်ခွဲလောက်တော့ ငယ်သူဖြစ်သည်။ တမြန်နှစ်က အိမ်ထောင်ကျသည်ဟု သတင်းကြားရုံရှိသေး စလယ်ဝင်ဖင်မမည်းခင် ကွဲကြပြဲကြလေပြီ။ အိမ်ထောင်သက် တစ်နှစ်ကျော်လောက်ပဲ ရှိမည်။ သားသမီးမရ၍သာတော်သေးသည်ဟုဆိုရမည်ဖြစ်သည်။
မိသားစုတွေတွေ့ဆုံပြီး နောက်ဆုံးမှ နှုတ်ဆက်သူကတော့ ဦးကျော်ပင်ဖြစ်သည်။ သူက မာလာတင်တို့ မောင်နှမတစ်တွေ၏ ပထွေးတော်စပ်သူဖြစ်သည်။ အမေမမြရင်၏ ဒုတိယအိမ်ထောင်ဖက်လည်း ဖြစ်သည်။ အသက်အားဖြင့် ၄၇ နှစ် ၄၈ နှစ်လောက်တော့ရှိမည်။
အမေက အသက် ၁၇ နှစ်သမီးအရွယ်လောက်မှာ ပထမအိမ်ထောင်ဖြစ်သော အဖေနှင့် ဖူးစာဆုံခဲ့ကြပြီး သူတို့မောင်နှမသုံးယောက် မွေးဖွားခဲ့သည်။ သူမအသက် ၁၃နှစ်သမီးအရွယ်လောက်မှာ အဖေဆုံးသည်။ ထိုစဉ်က မိလဲ့က ၈ နှစ်သမီး မောင်အငယ်ဆုံး ဇေယျာက ၄ နှစ်သားအရွယ်ပင်ရှိဦးမည်။ အမေအသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် မုဆိုးမဖြစ်ခဲ့သည်။
နောက်တစ်နှစ်အကြာမှာ အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုသည်။ အမေက အသက် ၃၂ နှစ် ဦးကျော်က၂၄ နှစ် ဝန်းကျင်အရွယ်တွေ အသက်ချင်းကွာခြား၍ အမျိုးတွေ မကြည်ဖြူကြချေ။ ဦးကျော်က အမေ့ထက် ၈နှစ်ခန့် ငယ်သည်။ ငယ်တုန်းအရွယ်မို့ ကြက်တိုက်ဖဲရိုက်နှင့် ဆိုးလည်းအတော်ဆိုးခဲ့သည်။ ဦးကျော် အပြင်မှာ ဆိုးသော်လည်း သူတို့မောင်နှမတွေအပေါ်မှာတော့ လုံးဝငြူစူခဲ့သူတော့ မဟုတ်ပါ။ သူ့သားသမီးအရင်းနှင့်မခြား ပြုစုလုပ်ကျွေးခဲ့သူဖြစ်သည်။
အထူးသဖြင့်အရွယ်ရောက်စပြုနေပြီဖြစ်သော သမီးကြီးဖြစ်သူ မာလာတင်ကို လိုအပ်သည်ထက်ပို၍ ဂရုတစိုက် အလိုလိုက်ခဲ့သည်။ နှစ်ယောက်သား လက်ပွန်းတတီးအနေများ၍ အမေလုပ်သူကပင် တားယူရသည်အထိပင်။ ဘယ်သူဘာပြောပြော မာလာတင်အဖို့ သူမအပေါ် အစစအရာရာလိုလေသေးမရှိဖြည့်ဆီးပေးသော ဦးကျော်ကို မသိစိတ်နှင့်တွယ်တာ အချစ်ပိုခဲ့မိပါသည်။ ဒီမှာတင် ပြဿနာက အစပျိုးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အနေအထိုင်မတတ်သည့်သူမအပေါ် အမေဖြစ်သူကမကြည်ချင်တော့။ တစ်နေ့တစ်ခြား အရွယ်ရောက်လာသော မာလာတင်ကလည်း ရင်ကလေးစူတူတူ တင်ကလေးမောက်ကြွ၍ မြီးကောင်ပေါက်မကလေးအသွင်ကို တဖြည်းဖြည်းကူးပြောင်းစပြုလာပြီဖြစ်ရာ အမေလည်းနှလုံးသားနုနုကို ကျွဲခတ်သလို စိတ်တထင့်ထင့် စောင့်ကြည့်ရသောအဖြစ်ကို ရောက်ခဲ့ရလေသည်။
အမေက သူမကို တခြားပို့ဖို့ စီစဉ်သည်။ သူမ၏ညီဝမ်းကွဲတော်စပ်သူ မော်မော်သန်းတို့လင်မယား ထိုင်းနိုင်ငံနယ်စပ်ကို အလုပ်လုပ်ဖို့ သွားရောက်ရာမှာ သမီးကြီးဖြစ်သည့် သူမကို တစ်ပါတည်းထည့်လိုက်ဖို့ ပြင်ဆင်တော့သည်။
ထိုင်းနိုင်ငံကို မာလာတင် ထွက်ခဲ့ချိန်မှာ သူမအသက် ၁၅ နှစ်သမီးအရွယ်သာ ရှိပါသေးသည်။ ထိုအချိန်ကစ၍ မာလာတင်တစ်ယောက် ဘဝအတွက် အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ရုန်းကန်လာခဲ့ရသည်။ သူမအိမ်ထောင်ရက်သားကျပြီး တစ်ကြိမ်သာ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။ အမေနှင့်လည်း ခပ်တန်းတန်းပင် ဖြစ်သွားသည်။
လူပျိုပေါက်အရွယ်ရောက်နေပြီဖြစ်သော မောင်အငယ် ဇေယျာလင်းကို သူမကပင် ခေါ်သွားသည်။ မာလာတင်က စုတတ်ဆောင်းတတ်သူမို့ ထိုင်းနိုင်ငံတောင်ပိုင်း ဖန်ငဖက်မှာ ထိုင်းအစားအစာ ကွတ်တယိုခေါ် ခေါက်ဆွဲပြုတ် အရောင်းဆိုင်တစ်ဆိုင်ကိုပါ ဖွင့်လှစ်လုပ်ကိုင်နိုင်ခဲ့ပါသည်။ လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း သူမ တဖြည်းဖြည်းနှင့် စီးပွါးတက်လာခဲ့သည်။ မောင်ဖြစ်သူကို ဂျာမန်လူမျိုးဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက် ပိုင်ဆိုင်သည့် အဆင့်မြင့်စားသောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာ အလုပ်သွင်းပေးပြီး လုပ်ခငွေရသလောက်ကို ခြိုးခြံချွေတာ၍ အိမ်ကို ပြန်ပို့စေသည်။ အမေတို့လည်း အသက်ရှူချောင်လာခဲ့ကာ တိုက်တွေ ခြံတွေနှင့် ဖြစ်၍လာခဲ့လေသည်။
သူမအိမ်ထောင်ဖက်က ထားဝယ်သားတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ငါးဖမ်းလှေလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်သည်။ မာလာတင် အဒေါ်မော်မော်သန်းတို့ လင်မယားနှင့်အတူ ရနောင်းမြို့မှာ ငါးရွေးပုစွန်ရွေးသည့်အလုပ်ကို တွဲ၍ အလုပ်လုပ်ခဲ့စဉ်က သူနှင့်တွေ့ဆုံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့နာမည် မောင်နီဟုခေါ်သည်။ လှေသမားပီပီ အသောက်အစား လောင်းကစား ဝါသနာထုံပြီး ရသမျှငွေကို တစ်ပြားမကျန် ဖြုန်းတီးပစ်လေ့ရှိသူမို့ အိမ်ထောင်သက် မရှည်ခဲ့တာ အဆန်းတော့မဟုတ်ပါ။
မာလာတင်ကိုယ်တိုင်လည်း သူမအိမ်ထောင်ကျစဉ်က အပျိုစင်စစ်စစ်တစ်ယောက် မဟုတ်ခဲ့တာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် အသိဆုံးပင်ဖြစ်သည်။ ဤအကြောင်းကိုတော့ နောင်အလျဉ်းသင့်သလို ပြောပြသွားမည်ဖြစ်သည်။
အချုပ်အားဖြင့်ဆိုရသော် အိမ်ထောင်လည်းပျက် အရွယ်လည်းရှိတုန်း ဟု ဆိုရမည့် မိန်းမချောကလေးတစ်ယောက်ပီပီ မာလာတင် ကိုယ့်ဘဝကိုကိုယ် ထင်ရာစိုင်းမိခဲ့သည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူထံမှ ထွက်လာခဲ့ပြီး အလုပ်မျိုးစုံ ကုန်းရုန်းလုပ်ကိုင်ကာ ငွေကိုခြစ်ခြုပ် ရှာဖွေစုဆောင်းနိုင်ခဲ့သည်။ စက်ရုံအလုပ်ရုံတွေမှာ လုပ်ဖူးသည်။ ရနောင်းဈေးထဲမှာ အဖော်တစ်ယောက်နှင့် အစုစပ်ဆိုပြီး ပန်းလည်းရောင်းဖူးသည်။ ထိုင်းအမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်အိမ်မှာ အိမ်ဖော်လည်းလုပ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒီနောက်တွင်မှ ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်တစ်ခု ဖွင့်လှစ်နိုင်သောဘဝအခြေကို ရောက်ရှိလာခြင်းဖြစ်သည်။
မောင်ဖြစ်သူလည်း အစ်မအကူအညီဖြင့် အလုပ်ကို တစ်ခုမကောင်း တစ်ခုပြောင်းလုပ်ရင်း လွန်ခဲ့သည့် နှစ်နှစ်ခန့်က ဈေးတစ်နေရာမှာ ရွယ်တူ ထိုင်းလူငယ်ဆေးသမားအုပ်စုတစ်စုနှင့် မတော်တဆ ခိုက်ရန်ဖြစ်ပွားပြီး ဝမ်းဗိုက်မှာဓားအထိုးခံရကာ နေရာတွင်ပင် ပွဲချင်းပြီးသေဆုံးခဲ့ရသည်။ ကိုယ့်မြေကိုယ့်ရေမဟုတ်သည့် ဥပဒေကင်းမဲ့ရာနေရာမှာ မောင်ဖြစ်သူအလောင်းကို မြေကျအောင် မနည်းကြီး ကြိုးစားခဲ့ရပြီး မျက်ရည်တောင် ဘယ်နားကျမိမှန်းမသိ ဖြစ်ခဲ့ရပေသည်။ သူတစ်ပါးနိုင်ငံမှာ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ဖြစ်သလို စီးပွါးရှာရခြင်း၏ အကျိုးဆက်ပင်တည်း။
မောင်ဖြစ်သူကို သံယောဇဉ်ကြီးသလောက် အချစ်ကြီးလွန်းသော အစ်မအရင်းခေါက်ခေါက် တစ်ယောက်အနေနှင့် မာလာတင် ဒီဖြစ်ရပ်ကို တစ်သက်မမေ့နိုင်ခဲ့ပါ။ သူ့ကိုယ်စား ဖြစ်သည့်နည်းနှင့် လက်စားချေလိုသည်။ သူမ၏ကျားကုတ်ကျားခဲ ကြိုးစားအားထုတ်မှုဖြင့် မောင်ငယ်အပေါ် ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်ခဲ့သည့် ငမိုက်သားအုပ်စုထဲက ယပက်လက်(ယိုးဒယား) နှစ်ကောင်ကို သူမကိုယ်တိုင် မပြန်လမ်းသို့ ပို့ပစ်နိုင်ခဲ့သည်။ သူမအနေနှင့် အားရကျေနပ်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း …။
ဒီကစပြီး မာလာတင်၏ဘဝမှာ နှစ်နှစ်ဆိုသည့် အချိန်ကာလအပိုင်းအခြားအတွင်းမှာ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ ဖြစ်ရပ်များစွာ မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရပေသည်။ နိမ့်တုံမြင့်တုံ လောကဓံ ဆိုတာကို သူများတကာထက် ပို၍ အတွေ့အကြုံတွေ အများကြီး ကြုံတွေ့ရင်ဆိုင် ဖြေရှင်းခဲ့ရပါသည်။
ခုတော့လည်း အရာရာသည် ပြောင်းလဲခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။
ဒီတစ်ခေါက် မာလာတင် အိမ်ပြန်လာခြင်းက တစ်ဖက်နိုင်ငံကနေ အပြီးအပိုင်ပြန်လာခဲ့ခြင်းပဲဖြစ်သည်။ ဒီတစ်သက် သူမ ဘယ်ကိုမှ ပြန်မသွားတော့ပါ။ ဒီအတွက်လည်း သူမမှာ အကြောင်းပြစရာ အလုံအလောက် ရှိပြီး ဖြစ်ပါသည်။
သူမပြန်ရောက်သည့်ညမှာ အမေနှင့်ညီမဖြစ်သူ မိလဲ့တို့ သူမအတွက် စားသောက်စရာတွေ အထူးစီစဉ်ပြီး ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးကြသည်။ မိလဲ့က မမအတွက်ဆိုပြီး သူမကြိုက်သည့် ဘီယာချန်း(ဆင်တံဆိပ်ဘီယာ) ပါကင်လိုက် ဝယ်လာပေးခဲ့သည်။ မိလဲ့အကြိုက် Spy ဝိုင်လည်း အပါအဝင်ဖြစ်လေသည်။
လေးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့သောက်ကြသည်။ အမေ့ကို အကြောင်းပြု၍ မာလာတင်က သူမအတွေ့အကြုံတွေကို အကျဉ်းချုံး၍ ပြန်လည် ဖောက်သည်ချုပြရသည်။ အမေလည်း ကျွတ် ကျွတ်ကျွတ် ဆိုပြီး စုပ်တသပ်သပ်နှင့် မာလာတင်ပြောပြသမျှ ရင်တမမနှင့် နားထောင်နေလေသည်။ ဦးကျော်ကတော့ သူ့ထုံးစံအတိုင်း ဝီစကီတစ်လုံးထောင်ပြီး မာလာတင်ပြောဆိုနေပုံကလေးကို အသာပြုံး၍ ငေးကြည့်နေသည်။
“မမ ”
“ဘာလဲ မိလဲ့ ”
“မိလဲ့တို့ တစ်နေရာရာ လျှောက်လည်ရအောင်နော် ”
“ပြော နင် ဘယ်ကိုသွားချင်လဲ ရန်ကုန်လား အထက်ဖက်ကိုလား ”
“အင်း အေးဆေး စဉ်းစားတာပေါ့ ညီမတော့ အဝေးကြီးကို သွားပစ်လိုက်ချင်တယ် ”
“မမ နားလည်ပါတယ် လဲ့လဲ့ရယ် မမလည်း ဒီမှာ တစ်ပတ်လောက်နေပြီး စိတ်ပြေလက်ပျောက် ခရီးထွက်ချင်နေတာပဲ”
ဆိုပြီး ဦးကျော်ဖက်ကိုလှည့်ကာ …
“ဦးကျော်ရော ဘယ်ကို သွားမလဲ ”
မေးလိုက်တော့ ဦးကျော်က …
“ငါက နင်ပြန်လာလို့ ဝမ်းသာနေတာပါ မာလာရယ် မိသားစုတွေ စုံစုံညီညီနဲ့ ခုလို နေထိုင်ရတာ ဘယ်လောက်များ ပျော်စရာကောင်းလိုက်သလဲ လို့ ”
သြော် … ဦးကျော်ရယ် …လို့သာ မာလာတင် ရင်ထဲက တိုးတိုးကလေး ရေရွတ်လိုက်မိရင်း သူမမျက်ဝန်းအိမ်မှာ မျက်ရည်ရည်ကြည်များပင် ရစ်ဝဲ၍ လာခဲ့ရတော့သည်။
သံယောဇဉ်ဆိုတာ ဒါပဲဖြစ်ပေလိမ့်မည်။သူမအပေါ်မြတ်နိုးတွယ်တာစိတ်ကြီးမားသလောက် သူမကလည်း တန်ဖိုးထားချစ်ခင်ရသော ဦးကျော်ကို မာလာတင် အသာအယာ ဒူးတုပ်၍ ထိုင်ကန်တော့လိုက်မိသည်။ မေမေ့ကိုလည်း ကန်တော့သည်။ မေမေကလည်း သမီးကို နားလည်စာနာစိတ်ဖြင့် ကျေနပ်စွာပင် ပြုံးပြီးကြည့်နေခဲ့ပါသည်။

စကာဝိုင်းဖွဲ့ကြ စားသောက်လိုက်ကြရင်း ည ၁၀နာရီထိုးချိန်လောက်မှ အမေက …

“ကဲ မောင်ကျော်ရေ သမီးကြီးလည်း ပင်ပန်းလာပြီ ဒီညစောစော အိပ်ချင်လည်း အိပ်ပစေတော့ နောက်နေ့ကျမှ ဆက်ပြောကြတာပေါ့ ”

ဆိုပြီး စကားဝိုင်းကိုသိမ်းကာ စားသောက်ပြီးသည့်ပန်းကန်များ ဝိုင်းဝန်းဆေးကြောပြီး ညီအစ်မနှစ်ယောက် အိပ်ယာထဲ ဝင်ခဲ့ကြပါသည်။

မိလဲ့က ညအိပ်ဝတ်စုံပါးလေးနှင့်ကြွကြရွရွကလေး ရိုးရှင်းစွာ လှပနေသည်။ သူမအသက်အရွယ် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် ပစ်သွားရက်သည့် ယောက်ျားသားဆိုသူအပေါ် အံ့သြစိတ်နှင့်အတူ အစ်မဖြစ်သူရင်ထဲ နာကျင်လို့သွားသည်။ မာလာတင် ညီမဖြစ်သူ၏ခါးလေးကို သိုင်းဖက်လိုက်ရာက သူမပါးပြင်ဖောင်းအိအိကလေးကို ကြင်ကြင်နာနာနမ်းလိုက်ပါသည်။

“မိလဲ့ရယ် နင်က ကြီးလာလေ ပိုပြီး ချစ်စရာ ကောင်းလာလေပဲ နင့်အကောင်အကြောင်းလည်း ပြောပြပါဦး ဘာဖြစ်လို့ ကွဲသွားကြတာလဲ ”

“လီးသရမ်းလို့ပေါ့ မမရယ် အဲ ဆောရီး … ”

“ဟဲ့ ရတယ်ပြော ယောက်ျားတိုင်းလီးပါတာပဲ သစ္စာရှိတဲ့ကောင်ရှိတယ် မရှိတာက ခပ်များများပဲ ခုခေတ်ကလည်း အင်တာနက်ခေတ်ဆိုတော့ ဘာမဆို အလွယ်တကူရနိုင်တာပဲ မဟုတ်လား ငါယူမိတဲ့ကောင်လည်း ဒီအတိုင်းပဲ လူကို အားရအောင်လိုးပြီး တခြားမိန်းမဆီ အလွယ်ကလေးနဲ့ ရောက်သွားတော့တာပဲ ဟင်း ”

“တိုးတိုးပြော မမရဲ့ ဦးကျော် ကြားသွားလိမ့်မယ် ”

“ကြားပစေ ဟင်းဟင်း တို့လည်းကလေးလေးတွေမှ မဟုတ်ကြတော့တာ လင်နဲ့မယားလိုတောင်နေခဲ့ပြီးကြပြီ မိလဲ့ တကယ်လို့ နင် လင်ထပ်လိုချင်ရင်လည်းပြော ငါရှာပေးမယ် ”

“မရှာနဲ့ ဆာရင် ကြိုက်တဲ့နေရာ ဝယ်စားလို့ရတယ် ဒီခေတ်က ဟင်း ဟင်း…”

“အေး နင်ပြောတာလည်း ဟုတ်တုတ်တုတ်ပဲ ပြောစမ်း နင်ဝယ်လို့ရရင် ငါ့ကိုလည်း လက်တို့လိုက် ဟုတ်လား မိလဲ့”

မာလာတင်က ညီမဖြစ်သူကို နောက်လိုက်တော့ မိလဲ့က မာလာတင်၏ပေါင်ကြားထဲကို လက်နှိုက်ပြီး ပေါင်တွင်းကြောကို ဆွဲဆိတ်ပစ်လိုက်ကာ …

“မမ မကောင်းဘူးကွာ ဒီက အကောင်းပြောနေတဲ့ဟာကို ”

“အို ဟဲ့ ခွေးမကလေး ကြည့် လူကို အရမ်းဆိတ်တာပဲ ကျွတ် နာလိုက်တာ ”

“ဟီဟီ ဟိ ”

မိလဲ့ တဟီးဟီးရယ်သည်။ မာလာတင် မိလဲ့၏ ကိုယ်လေးကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲပစ်လိုက်ပြီး ကဲဟယ် ကဲဟယ် ဆိုပြီး သူမပေါင်ကြားထဲမှ ပိပိကလေးကို လက်ဖြင့် အတင်းလှမ်းနှိုက်၍ ဆုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်သည်။ မိလဲ့ ခါးကလေးကို တွန့်၍ ကုတင်ထက်မှာ လူးကာလှိမ့်ကာဖြင့် ရှောင်တိမ်းသည်။ မာလာတင်၏ထမီကို မိလဲ့ဆွဲချွတ်တော့ မာလာတင်ကလည်း ညီမလုပ်သူ ညဝတ်အင်္ကျ ီကို အောက်ကနေ မရအရပင့်လှန်ကာ ချွတ်ယူလိုက်သည်။

ညီအစ်မနှစ်ယောက် ငယ်စိတ်တွေပြန်ပေါ်ပေါက်ပြီး ကောက်ရိုးပုံပေါ်မှာ နပမ်းသတ်တမ်းကစားကြတာတွေကို သတိရမိသေးတော့သည်။

“မမ မလုပ်နဲ့နော် ”

“ငါ့ကျတော့ လာစပြီး ဟွင်း လုပ်မှာပဲ ချွတ် နင်လည်း ယောက်ျားနဲ့အိပ်တုန်းကတော့ ထမီပါချွတ်ပြီး ဖင်ပြောင်နဲ့နေရဲတာပဲ မဟုတ်လား”

“အိုး ဟိုက လီးပါတာကိုး ခိခိ ခိ”

“အေး ငါလည်း စောက်ပတ်ပါတယ် နင့်ကို ယောက်ျားနဲ့ လိုးသလို လိုးပြမယ် ”

“မမ မ ထနဲ့နော် ဟင့် ”

“ဘာ ဘာရယ် ပြောစမ်း မိလဲ့ ”

“မ ထနဲ့ ဟိုဟာ မထနဲ့ လို့ ပြောတာ ဟီဟိ ”

“ဘာ မထတာလဲ ”

“စ စပတ် မထ နဲ့ ဟင်းဟင်း ဟင်း ”

မာလာတင် သူမမျက်နှာကို မရယ်မိအောင် သတိထားပြီး အတင်းတည်ပစ်လိုက်သည်။

“အငယ်မ ”

“ဘာ ဘာလဲ ”

“ဒီမှာ … နင် ကြည့်မလား ”

“…… …… ”

“လှည့် ဒီဖက် လှည့်လိုက်စမ်း ဟွင်း ”

မိလဲ့ သူ့မမကြီးဖက်ကို လှည့်လာသည်။ မာလာတင်က ဘာမပြောညာမပြောနှင့် သူမထမီကို ခါးအထက်ဆီကို ပင့်လှန်တင်လိုက်ကာ ခေါင်းပေါ်ကနေကျော်၍ ချွတ်ပစ်လိုက်ပါသည်။ သူမ ခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်သွားရသည်။ သူမပေါင်ခွဆုံအရပ်ရှိ ကြီးမားပြန့်ကား၍ မျက်နှာပြင်ကျယ်ကာ မို့မောက်ခုံးကြွနေလျှက်ရှိသော စောက်မွှေးအုံများအကြားမှ စောက်ပတ်ကြီးကို မထင်မှတ်ဘဲ မိလဲ့တစ်ယောက် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး မြင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။

“အယ် အကြီးကြီးပဲ ဟင့်ဟင့် ”

“ဘာလဲ နင်က ဒါတောင် မမြင်ဖူးဘူး လုပ်ဦးမလို့လား ဟင်း ဟင်း … ပဲမြစ်ပါ ပြောမိတော့မှ ပုတ်သင်ဥတွေပါ ပေါ်ကုန်လိမ့်မယ် ”

“သူကတော့ ပြောတော့မယ် တကတည်း ”

“ချွတ် … နင်လည်း ပြ … ”

“ဟင့် … ပြဘူး ဘာလို့ ပြရမှာလဲ ”

“ငါ … လာ ခဲ့ရမလား ”

“အင် … မလာနဲ့ … မမ … အဲ့မှာပဲ နေ …”

မိလဲ့က ပြောပြီး သူမ ညအိပ်ဝတ်စုံလေးကို အောက်ကနေ မာလာတင်လုပ်သလို ပင့်လှန်ပြလိုက်သည်။ မိလဲ့၏အင်္ဂါဇပ် (စောက်ပတ်)ကလည်း အမွှေးအတောင်စုံလင်လျှက် သူ့အစ်မကဲ့သို့ပင် မို့မောက်ကြွရွကာ အမွှေးဦးစွန်းဖုတ်ကလေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေပေသည်။ မာလာတင် သူ့ညီမအနားကို လှစ်ကနဲရောက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို မလူးသာမလွန့်သာအောင် ဖမ်းချုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်သည်။ မိလဲ့ ရုတ်တရက်မို့ မတတ်သာဘဲ အငိုက်မိခံလိုက်ရသည်။

“ရမလား ကျုပ်ကို ဒီလိုလုပ်လို့ ဟင်း ဟင်း ”

မာလာတင် ကြမ်းပစ်လိုက်သည်။ စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ထင်တိုင်းကြဲပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်၍ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခုမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပူးကပ်သွားကြပြီး အသားဆိုင်တွေအချင်းချင်း မိမိရရ ထိတွေ့မိသွားကြလေသည်။ နှစ်ယောက်သား တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်ပွတ်သပ်ရင်း စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုကို အားမလိုအားမရသလိုဖြစ်လာသည်။

“မမ လွှတ်ကွာ တအားမဖိနဲ့ ”

“ဟဲ့ ငါကနင့်ကို ချစ်လို့ စတာကို”

“မမဟိုဟာကြီးက ဖိမိနေပြီ ”

“ဘာ ဟိုဟာလဲ ”

“မမစောက်ပတ်ပေါ့ လဲ့အပေါ်ကနေ တအားပွတ်နေတာ ”

“နင်က နာတယ်ပေါ့ ဟွန်း”

မာလာတင် သူမကိုယ်ပေါ်ကနေ လှိမ့်ထွက်လိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးဟန်ပြုသည်။ ကုတင်တစ်ဖက်မှာ ကားရယားကြီး လဲလျှောင်းလျှက်ရှိသည့် မာလာတင်အနားကို မိလဲ့ တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်သွားသည်။ မာလာတင်က မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်လို့ထားရင်း သူမမျက်ဝန်းအိမ်ထောင့်ဆီမှ မျက်ရည်ကလေးတစ်စ စီးကျလာသည်ကို မိလဲ့တွေ့လိုက်ရသည်။

သူမစိတ်ထဲ ထင့်ကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားရလေသည်။ မမကြီးများ းငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားပြီလား လို့ တွေးလိုက်မိလေသည်။

မိလဲ့တစ်ယောက် သူ့မမကြီးကို သနားကရုဏာသက်စွာဖြင့် ငေးကြည့်နေမိပါသည်။ သူမက မမအနားကပ်ကာ မမ၏နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးကလေးကို သူမနှုတ်ခမ်းများဖြင့် ကြင်နာစွာဖိကပ်နမ်းစုပ်ပစ်လိုက်မိပါသည်။ သူမခန္ဓာကိုယ်အတွင်းရှိ အသွေးအသားတွေ ဗြောင်းဆန်ကုန်ပြီလား လို့တောင် အောက်မေ့ရသည်။ ရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားသော ဖြစ်ရပ်အောက်မှာ သွေးသားရင်းခြာဖြစ်သော ညီအစ်မနှစ်ယောက်သား သတိလက်လွတ်ပင် ဖြစ်သွားမိကြလေသည်။

သူမသတိဝင်လာမိသည့်အချိန်မှာ မမကြီး၏နှုတ်ခမ်းများက သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ပြန်လည်၍ ဖိကပ်နမ်းစုပ်လျှက်ပင် ရှိနေသေးသည်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပွေ့လိုက်ဖက်လိုက်နှင့် ပွတ်သီးပွတ်သပ်ပြုမိလျက်သား ရှိလေသည်။ မမ၏လက်များက သူမ၏နို့အုံအိအိနှစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ကာ နို့သီးအချင်းချင်းထိတွေ့ပွတ်တိုက်မိစေပြီး ထူးခြားဆန်းကြယ်လှသည့် အတွေ့အရသာကို ပေးနေပေသည်။ ပေါင်လုံးပေါင်တန်အချင်းချင်းလည်း မြွေသတ္တဝါတို့ မိတ်လိုက်သလို ထွန့်လူးယှက်လိမ်၍ လျှောထိုးပွတ်သပ်ပေးနေမိကြသည်။

“မမ မမ … အင့် … အင့် … ဟင် … ”

“ဘာ … ဘာ လုပ်နေတာလဲ … လို့ ”

“မိ … လဲ့ … နင် … ငြိမ်ငြိမ် နေ စမ်း … ဟာ ”

မိလဲ့စိတ်တွေ ထုံထိုင်းဝေဝါးလျှက်ရှိသည်။ မမမာလာ၏လက်တစ်ဖက်က သူမအင်္ဂါဇပ်ဆီကို တစ်ဆင့်တိုး၍ ရောက်ရှိလာသည်ကို သတိထားလိုက်မိသည်။ မပြုသင့်မပြုအပ်သည့် အပြုအမူဆိုတာကို သူမ နားလည်မိသည့်တိုင်အောင် မမ၏ လိုအင်ဆန္ဒနောက်ကို မငြင်းဆန်ဝံ့ဘဲ အသာတကြည် နစ်မျောလိုက်ပါ နေမိရင်း သူမကိုယ်တိုင်လည်း မမ၏လှုပ်ရှားမှုကို အလိုအလျောက်ပြန်လည်တုံ့ပြန်ပေးနေမိသလို စိတ်ထဲက ထင်မှတ်လိုက်မိသည်။

မမရော သူမပါ မိနစ်ပေါင်း အတော်ကြာကြာ ထွန့်လူးလှုပ်ရှားနေမိကြပါသည်။

“အင့် မ မ … အင့် အိ …အိ ဟင့် အင့် …အင်းးးး ”

သွားပြီ … ဆိုပြီး မိလဲ့ နှုတ်မှ အသံကလေးပင် ထွက်သွားခဲ့မိသလား အသေအချာ မပြောတတ်တော့ပါချေ။ သူမ၏ပေါင်ကြားရပ်ဝန်းဆီမှ တဖြောဖြောကျဆင်းသွားသော အရည်သံတွေကိုတောင် သူမနားထဲက ကြားလိုက်မိသလိုပင်။

ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပေါင်ခြံအတွင်းပိုင်းတစ်လျှောက်မှာ တစ်စုံတစ်ရာက ရွှဲနစ်ချွဲကျိစွာဖြင့် စီးယိုထွက်လျှံ ကျလာရလေသည်။

စတင်လှုပ်ရှားလာသူက မမ ပင်။ မမ၏မျက်လုံးအစုံက တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်လာခဲ့သည်။ နွမ်းလျနေသည့်ကြားက ညီမဖြစ်သူကို ခပ်ယဲ့ယဲ့ကလေးပြုံးကာ စူးစိုက်ကြည့်နေပေသည်။ မိလဲ့ နှုတ်ခမ်းကလေးတလှုပ်လှုပ်နှင့် မမကို ဘာပြန်ပြောရမန်းမသိ ကြောင်အမ်းအမ်းကြီးဖြစ်နေသည်။

“လဲ့ ”

“မမ ”

“မမလေ … စိတ် … စိတ် မထိန်းနိုင်လို့ … ခုလို … ”

မိလဲ့ သူမနှုတ်ခမ်းကို ကပျာကယာ လှမ်းပိတ်လိုက်မိသည်။ မမက ခေါင်းလေး အသာမဲ့ကာ ရှောင်တိမ်းလိုက်ရင်း …

“မမ ကိုယ့် ညီမနဲ့လည်း မတွေ့တာကြာပြီဆိုတော့ အပျော်လွန်သွားမိတယ် ”

စကားလည်းပြောရင်း တစ်ဖက်ကလည်း ညီမဖြစ်သူ နှုတ်ခမ်းကလေးကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်မံ၍ စုပ်နမ်းလိုက်သေးသည်။

“လဲ့ မ နေတတ်တော့ဘူး မမရယ် ”

“မမ ဘယ်ကနေ ပြန်လာတာလဲ ဆိုတာ ညီမအသိပဲ နော် ”

“အင်း “”မမ ဘာတွေ ကြုံတွေ့ပြီး နှစ်တွေအများကြီး ဘယ်လို ဖြတ်သန်းလာခဲ့သလဲဆိုတာ နင့်ကို ပြောပြချင်တယ် မမမှာ ရင်ဖွင့်စရာဆိုလို့ ဒီ ညီမတစ်ယောက်တည်း ရှိတာ ”

“ပြောပါ မမ ရဲ့”

“ဟိုဖက်မှာတုန်းက မမတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ ညီအစ်မတွေဆိုရင် အခု မမနဲ့ ညီမလေး နှစ်ယောက်သားဆက်ဆံတာထက် ပိုဆိုးကြသေးတယ် သိလား မိလဲ့ ”

“ဘယ်လို … လဲ့ နား သိပ်မရှင်းဘူး မမ ရယ်”

“ညီအစ်မဆိုရင် သူတို့အတွက် သူများတကာတွေထက် တအားပိုပြီး ရင်းနှီးတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလိုပဲ အချင်းချင်းလည်း ခုလို ပွတ်တာကိုင်တာလုပ်ကြတာပဲ တစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက်တောင် ယက်ကြတယ် အတုတို့ ဘာတို့ သုံးတာလည်း မမ ကိုယ်တိုင်တွေ့ဖူူးတယ် ”

“ဒါကြောင့် မမ ခုလို လုပ်တာလား လို့ ”

“ဒီလိုတော့မဟုတ်ပါဘူးကွယ် ဒါက စရင်းနောက်ရင်း မထင်မှတ်ဘဲ ဖြစ်သွားတာ ငယ်ငယ်တုန်းကလည်း မမတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဒီလိုပဲ ကစားဖူးကြတယ် မဟုတ်လား … လို့ ဟင်း ဟင်း ”

မိလဲ့ ရှက်စနိုးကလေး ရယ်လိုက်သည်။

“လင်မယား လုပ်တမ်းကစားတာလေ ဟုတ်တယ် ဟုတ်”

“ဟင်း ဟင်း ဟင်း … နင်က ဒါကျတော့ မှတ်မိသားပဲ ”

မမလည်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ဟင်းကနဲချလိုက်ပြီး ညီမဖြစ်သူ မိလဲ့နဘေးမှာ လှဲအိပ်ချလိုက်သည်။ မိလဲ့၏ နောက်ကျောဖက်ကနေပြီး အဝတ်မဲ့နေသော သူမကိုယ်လုံးအိအိကလေးကို လက်ဖြင့်သိုင်းဖက်၍ သူမခန္ဓာကိုယ်အရှေ့ပိုင်းမှ မို့မောက်လုံးတင်းကြွရွလျှက်ရှိသော ရင်သားဆိုင်ကြီးနှစ်မြွှာအား ဖွဖွရွရွကလေး ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ကစားရင်း …

“မမတို့ ညီအစ်မတွေလည်း ဘဝတူပဲနော် အားကိုးတကြီး လင်ယူမိပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့လည်း အပျိုရည်ပျက်တာပဲ အဖတ်တင်တယ် နင့်ယူတဲ့လင်က အလိုးရောကောင်းရဲ့လား မိလဲ့”

“ဘာတွေမေးနေတာလဲ မမရယ် ”

“ငါ သိချင်လို့ မေးတာပေါ့ ”

“အလိုးကောင်းမကောင်းတော့ မသိဘူး သူ့ထက်စာရင် အရူးဖိုးထောင်ကတောင် တစ်ပမ်းသာချင် သာဦးမှာ ”

“ဘယ်က အရူးဖိုးထောင်လဲ နင် တွေ့ဖူးလို့လား”

“ဥပမာပြောတာပါ မမတော့ ဘယ်သိမလဲ ဒီရွာမှာ လျှောက်သွားနေတဲ့စိတ်မနှံ့တဲ့ လူကြီးကို ပြောတာ သူ့ဟာကြီးက ချွတ်ကြည့်လိုက်ရင် အကြီးကြီးတဲ့ ဟင်း ဟင်း”

“သူ့ဒုတ်ကြီးပြောတာလား ဒါဖြင့် နင့်ဟိုအကောင်ဟာက သေးသေးလေးပေါ့ ဟုတ်လား ကွဲသွားတာတောင် နည်းသေး ဟွန်း ”

ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပြောလိုက်ရယ်လိုက် ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်လိုက်နှင့် တစ်ညဉ့်တာအချိန်က ကုန်မှန်းမသိ ကုန်လွန်သွားခဲ့လေသည်။

မရောက်တာကြာပြီဖြစ်သော မြို့အနှံ့ကို မာလာတင် လိုက်လံလှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းနှင့်ပင် တစ်ပတ်လောက် အချိန်ကြာသွားသည်။ ဆွေမျိုးများနှင့်တွေ့သည်။ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်ကလေးတွေပြောဆိုကြရင်း ငယ်ဘဝအချိန်တွေကိုတောင် ပြန်လည်သတိရမိသေးတော့သည်။

သူမသွားလေရာ အနောက်ကနေ ညီမဖြစ်သူ မိလဲ့က တကောက်ကောက်ပါလေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ညီမက ကုန်စုံဆိုင်အလုပ်နှင့် မအားလပ်သည့်အခါမျိုးကျမှ ပထွေးဖြစ်သူဦးကျော်က သူမကို အဖော်အဖြစ် လိုက်လာပေးသည်။

မာလာတင်က အိမ်အတွက်လိုအပ်နေသည့် ပစ္စည်းများကို ဝယ်ယူဖြည့်ဆည်းပေးရင်း ဗာဟီရအလုပ်များနေခဲ့ပြီး တော်ရုံနှင့် ခရီးမထွက်နိုင်ကြဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ဦးကျော်လက်ရှိစီးနေသော မော်ဒယ်နိမ့်နေသည့်ဆိုင်ကယ်အစား ထိုင်းနိုင်ငံထုတ် ဝမ်းတူးဖိုက် ရွှေလှိုင်း(ငမြွေထိုး ဟုလည်းခေါ်သည်) အမျိုးအစား ဆိုင်ကယ်တစ်စီးကို အသစ်အနေနှင့် ပါကင်ဖောက် ဝယ်ပေးခဲ့သည်။ အမေရော ဦးကျော်ပါ ဝမ်းသာသွားကြသည်။ မိလဲ့ ဆိုင်ဖွင့်ပြီးကတည်းက အိမ်၏စီးပွားရေး ပြန်လည် ဦးမော့လာခဲ့ရသည်မို့ ဦးကျော်လည်း ဆန်ပွဲစား စပါးပွဲစားအလုပ်ကို အနည်းငယ်ဝိတ်လျှော့ပြီး သူ့တစ်နိုင်တစ်ပိုင်အနေဖြင့်သာ သက်တောင့်သက်သာ ဆက်လုပ်လာခဲ့သည်။ အမေနှင့်အတူ ဘုရားသွားကျောင်းတက်လုပ်လာသည်။

မာလာတင်က ဤမျှနှင့်မကျေနပ်နိုင်သေးဘဲ သူမထံတွင် စီးပွားရေးတိုးချဲ့လုပ်ကိုင်ရန် ရင်းနှီးငွေ အလုံအလောက် ပါလာကြောင်းနှင့် နောက်ထပ် ပွင့်လန်းလာသည့် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးနှင့် ငွေရပေါက်ရလမ်းများကို တွက်ချက်ပြပြီး အိမ်စီးဇိမ်ခံကားတစ်စီးနှင့် မြို့တွင်းလိုင်းပြေးဆွဲရန် ခပ်လတ်လတ် ခရီးသည်တင်ကားတစ်စီးလောက်ကိုပါ ဝယ်ယူသွားမည်ဖြစ်ကြောင်း သူမတို့ညီအစ်မ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ခရီးထွက်ရာက ပြန်ရောက်လာသည်နှင့် သူမ၏ အစီအစဉ်များကို စတင်အကောင်အထည်ဖော်သွားမှာ ဖြစ်ကြောင်း အိမ်သားများကို ရှင်းပြလိုက်သည်။

မာလာတင်အပြောကြောင့် အမေဖြစ်သူရော သူမပထွေးဦးကျော်ပါ တအံ့တသြပင်ဖြစ်ရသည်။ သမီးကြီးမာလာတင် ဤမျှအထိ ငွေကြေးအမြောက်အများ ရှာဖွေစုဆောင်းနိုင်လိမ့်မည်ဟုပင် သူမ မထင်မိခဲ့ချေ။ အိမ်၏ရှေ့ရေးအတွက် စိတ်ချရပြီဆိုပြီး အတိုင်းမသိ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်မိပေသည်။

မိလဲ့လည်း မမဘာကြောင့် ဒီလောက်ငွေတွေ အများကြီးရလာခဲ့သလဲဆိုပြီး တစ်မေးတည်း မေးနေသည်။

“ဟုတ်တာရော မဟုတ်တာရော နည်းပေါင်းစုံရှာကြံခဲ့လို့ပေါ့ ညီမလေးရယ် ”

ဆိုပြီး မာလာတင် စကားကို တိုတိုဖြတ်ပြောလိုက်ပြီး နောက်ထပ်မမေးနိုင်အောင် ပိတ်လိုက်ရသည်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ဆက်ဆံရေးအခြေအနေက စရောက်သည့်နေ့က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သလိုပင် ယခင်ကနှင့်မတူသော အနေအထားတစ်ရပ်ကို ကူးပြောင်းလာခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။ သွားအတူ လာအတူ စားအတူ အိပ်အတူဖြစ်လာသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အတွင်းရေးကိစ္စတွေကို မကွယ်မဝှက်စတမ်း ပြောဆိုလာနိုင်ခဲ့ပါသည်။

ညတော်တော်များများမှာ နှစ်ယောက်သား အတွေ့အကြုံချင်းနှီးနှောဖလှယ်၍ တိုးတိုးဖော်သူငယ်ချင်းများလို ဆိုးတိုင်ပင်ကောင်းတိုင်ပင် အတူတူနေလာခဲ့ကြသည်။ မာလာတင်က ညီမဖြစ်သူကို သူ့ဇာတ်လမ်းလေးတွေ တစ်စွန်းတစ်စ ပြောပြလာသည်။ ညီမအတွေ့အကြုံတွေကိုလည်း ခရေစေ့တွင်းကျမေးမြန်းခဲ့လေရာ သူမယောက်ျားနှင့်ခွာပြဲပြီး ထင်ရာစိုင်းခဲ့သည့် မိလဲ့၏အတွင်းရေးကိစ္စအချို့ကို သူမနားနှင့်ဆတ်ဆတ် ကြားသိခဲ့ရလေသည်။

ညီမဖြစ်သူ မိလဲ့လည်း သူ့စိတ်ကြိုက်ယောက်ျားတော်တော်များများကို အဆုံးစွန်အထိလိုက်လျောကာ ကုန်းလာခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူမအပြောအရပင် လေးငါးခြောက်ယောက်မကပင် ရှိနေခဲ့သည်။ တချို့ဒီနယ်က တချို့က ရပ်ဝေးမှလာသော သူစိမ်းဧည့်သည်တွေ ဖြစ်နေသည်။

“မိလဲ့ … နင် တော်တော်ကဲခဲ့တာပဲနော် … နင့် ဟို အပေါက်က ချောင်ချိမကုန်ဘူးလား ”

“မမကလဲ မမလည်း ကိုယ်တွေ့ပဲမဟုတ်လား … လဲ့တို့မိန်းမတွေဆိုတာ သားရေကွင်းလိုပဲတဲ့ … အကျဉ်းအကျယ် လိုသလို ညှိနိုင်တာပဲလေ ခိခိ ခိ ”

“ဟင်း … အပြောကဖြင့် ရွှေမန်း … မှန်း … ငါ စစ်ဆေးကြည့်စမ်းမယ် ”

“ဟီဟိ …မ … လုပ်နဲ့နော် မမ ရဲ့ … လဲ့ ပြန်လုပ်မှ အဆိုးမဆိုနဲ့ … ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”

အိပ်ခန်းထဲမှာ တိုးတိုးကြိတ်ကြိတ် ကဲကြသဲကြသည်။ မိလဲ့ ငါ တစ်ခုမေးမယ် ဆိုပြီး မာလာတင်က ညီမဖြစ်သူကို …

“နင်ပြောတဲ့ ဟိုလူ အကြောင်း ငါ သိချင်သေးလို့ ”

“ဘယ်သူလဲ ”

“ဟိုလူ စိတ်မနှံ့တဲ့ လူကြီး ”

“ဖိုးထောင် ပြောတာလား ”

“အင်း ဟင်းဟင်း ”

“ညနေ ကျွန်မ ပြမယ် မမနဲ့ ကျွန်မ လမ်လျှောက်ထွက်ရင်း သူအမြဲရှိတတ်တဲ့နေရာ ပြပေးမယ်လေ ”

မာလာတင်လည်း ကောင်းပြီ ဆိုပြီးပြောလိုက်သည်။

သူတို့ရွာ၏ မြောက်ဖက်ပိုင်းမှာ တောင်ကုန်းအမြင့်မှာတည်ထားသော တန်ခိုးကြီးဘုရားတစ်ဆူရှိသည်။ ဘုရားအနီးတဝိုက်မှာ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းများ သုံးလေးကျောင်းခန့် ဝန်းရံလို့နေပြီး မြေလမ်းလေးအတိုင်း ဆင်းသက်လာလျှင် ရွာပတ်လမ်းဟုဆိုရမည့် ကွန်ကရစ်လမ်းဆီရောက်ရှိလာမည်ဖြစ်သည်။ ထိုလမ်းက တောင်ကို ပတ်၍ ဖောက်လုပ်ထားခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ ဘုရားပေါ်ကနေ အုတ်လှေကားထစ်များအတိုင်း ဆင်းပြီး အနီးဆုံးဘုန်းကြီးကျောင်းကို ကျော်လွန်လာသည်နှင့် သင်္ချ ိုင်းဇရပ်တစ်ခုကိုတွေ့ရမည်။

အဆိုပါဇရပ်က တောင်ကိုပတ်ထားသည့်လမ်းနှင့် အနည်းငယ်တော့လှမ်းသည်။ အုတ်ဂူအဟောင်းများ ခြုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းများဖုံးလွှမ်းနေပြီး ကိစ္စကြီးငယ်ပေါ်ပေါက်သည့်အချိန်မျိုးမှလွဲ၍ သာမန်အချိန်ဆိုလျှင် လူသူအရောက်အပေါက် နည်းပါးသည်။ ဇရပ်ကနေကြည့်လိုက်လျှင် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိတောင်ပတ်လမ်းနှင့်တကွ ထန်းပင်များအစီအရီပေါက်ရောက်နေသော ရိတ်သိမ်းပြီးစ လယ်ကွင်းများကို အတိုင်းသား လှမ်းမြင်တွေ့ရမည် ဖြစ်သည်။ လူတွေနှင့်ဝေးဝေးမှာနေတတ်သည့် ဖိုးထောင်က ယခုလို သူ့အတွက် နေရာထိုင်ခင်း အဆင်ပြေလှသော သာလာယံ ဇရပ်မှာနေခြင်းက သင့်မြတ်လျော်ကန်မှုရှိလှသည် ဟုဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

ညနေခင်း ဘုရားဖက်ကို လမ်းတစ်ပတ်လျှောက်မည်ဆိုပြီး ညီအစ်မနှစ်ယောက်လှည့်ပတ်ထွက်ခဲ့ကာ ရွာထဲဖက်မုခ်ဝမှ မဝင်ဘဲ တောင်ခြေရှိရာ အနောက်ဖက်ခြမ်းဆီ ပတ်၍လာခဲ့ကြသည်။ အချိန်အနည်းငယ်စောနေသေး၍ ဇရပ်ဖက်ကို မသွားသေးဘဲ အုတ်လှေကားထစ်များအတိုင်း ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်ထိအရောက် လျှောက်လှမ်းတက်လာခဲ့ကြရင်း ဘုရားကို ဝတ်ပြုလိုက်ကြသေးသည်။ ဘုရားကို လက်ယာရစ်လှည့်ပတ်ကာ နာရီဝက်လောက်ကြာအောင် လေညင်းခံ၍ တောင်ခြေရှိလယ်ကွင်းများနှင့်ပနံရနေသည့် စိမ်းစိုလတ်ဆတ်သည့် ရှုမျှော်ခင်းများကို လျှောက်ငေးကြည့်နေကြသည်။

“မမ အောက်ဆင်းကြစို့ ”

မိလဲ့က သတိပေးတော့မှ နှစ်ယောက်သား ရင်ပြင်ပေါ်မှဆင်းလာခဲ့ကြပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုကျော်လွန်၍ အနန်းပင် ရင်ခတ်ပင်နှင့် ဘိစပ်ခြုံများအကြားမှာ ထီးထီးမားမားတည်ရှိနေသော ဇရပ်ကြီးဆီ အသာချဉ်းကပ်လာခဲ့ကြလေသည်။

“ညည်းနှယ် ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ လာတွေ့ရတယ်လို့ ”

မာလာတင်က သူ့ညီမကို တိုးတိုးကလေးကပ်ပြောသည်။ မိလဲ့က …

“အဲဒီအချိန်က ကျွန်မလည်း လူတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့စရာရှိလို့ ဒီဖက်ရောက်လာတာပဲ သူနဲ့ပက်ပင်းတိုးတာနဲ့ ပြန်လှည့်ခဲ့ရတယ် နောက်ပိုင်း စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဘုရားပေါ်တက်ပြီးအပြန် ဒီနေရာမှာ တစ်ထောက် နားဖြစ်သွားတာပါပဲ မမရဲ့”

“သူနဲ့ စကားပြောကြတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ”

“အင်း ”

မိလဲ့က ပြောရင်း သူမဖာသာ မလုံမလဲနှင့် ခိကနဲရယ်မောလိုက်မိပါသည်။ ဇရပ်ထဲကို ဝင်လိုက်သည်နှင့် အေးမြသောအငွေ့အသက်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ နားနားနေနေ နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းတဲ့နေရာပဲ လို့ မာလာတင် စိတ်ထဲက တွေးလိုက်မိသေးသည်။ သူမတို့ တွက်ဆထားသည့်အတိုင်း အရူးဖိုးထောင်ဟု အရပ်ထဲကခေါ်လေ့ရှိသည့် သူ့ကို ဇရပ်ထောင့်တစ်နေရာမှာ အေးအေးဆေးဆေး လဲလျှောင်းလျှက်ရှိတာကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

သူ့အသက်က ၄၀ကျော်လောက်တော့ရှိမည်။ ညှင်းသိုးသိုးဆံပင်နှင့် မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ် အနည်းငယ်ရှိပြီး ဖျင်ကြမ်းအင်္ကျ ီတစ်ထည်ကို ကြယ်သီးအစုံအစေ့မတပ်ဘဲ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ အောက်က ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ဆင်ကာ ပုဆိုးက အနည်းငယ်တော့ စုတ်ပြဲနေတာတွေ့ရသည်။ ဒူးတစ်ဖက်ထောင် တစ်ဖက်ချပုံစံနှင့်လှဲအိပ်နေတာမို့ လုံချည်အောက်စက လွတ်ချင်ချင်ဖြစ်နေသည်။

“မမ အသာနေနော် ”

မိလဲ့ပြောပြီး သူ့အနားကို ကပ်သွားသည်။

“ကို ဖိုးထောင် ”

သူမက ခေါ်လိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးပွင့်လာပြီး သူမကို ခပ်စူစူးလေးကြည့်နေတာကို သတိထားလိုက်မိသည်။

“ရှင် ကျွန်မကို မှတ်မိတယ်မဟုတ်လား ”

“အင်း ”

“ရှင့်အတွက် စားစရာယူလာတယ် ”

သူမလက်ထဲမှ အထုပ်တစ်ထုပ်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ သူက ငေါက်ကနဲထထိုင်ပြီး အထုပ်လှမ်းယူလိုက်ကာ ချက်ချင်း ဖြည်မည်ပြုရာ မိလဲ့ သူ့လက်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း …

“နေဦး မစားနဲ့ဦး နောက်ပြီးမှစား လုပ်စရာ ရှိသေးတယ်လေ ”

“ကျွန်မနောက်ကို အရင်လိုက်ခဲ့ ”

မိလဲ့ ခေါ်ဆောင်ရာကို ကျိုးနွံစွာ လိုက်ပါသွားသည်။ အစ်မဖြစ်သူကို အသာလက်ပြ၍ မိလဲ့ ဇရပ်အပြင်ဖက်ရှိ ပေါင်းခြုံတစ်ခုထဲကို သူ့လက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်သွင်းသွားလိုက်သည်။ မာလာတင် ချက်ချင်းလိုက်ပါမသွားသေးဘဲ ညီမဖြစ်သူ မိလဲ့၏ အရိပ်အခြည်ကိုကြည့်၍ ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာတော့မှ သူတို့ရှိမည့်နေရာဖက်ကို အသာချွတ်နင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။